Plets, ik krijg een grote emmer water over me heen. Op het dak staat een groep jongens kei hard te lachen. Bam, een waterballon in mijn nek en daarna een tegen mijn kont. Het is carnaval in Cajamarca. Net even iets anders dan de Brabantse carnaval!!!

Zaterdag:

Wanneer ik op zaterdag de deur uit ga, op weg naar mijn vriendin Sarah en haar man Paul, kom ik de eerste groep al tegen. Besmeerd onder de verf, kletsnat met trommels, trekken zij de stad door. Ik word al snel opgemerkt door een groep jongens. ´Hey, dat is interessant, een extreem lange vrouw die nog niet besmeerd is´. Ik vlucht gillend de garage in van een Peruaan….. de mensen buiten staan mij uit te lachen.Mijn tweede poging mislukt ook. Ik ga de garage uit…. en daar kom ik weer een groep met verf en water tegen. Ik vlucht weer de garage in….de man van het huis is erg aardig en helpt me een taxi in. De taxichauffeur protesteert wanneer hij hoort dat ik het centrum in moet. Het zijn vandalen die jongeren. Ze besmeren heel de stad ( huizen, auto’s). Hij wil niet vertrekken. Na even te praten, rijdt hij toch weg. Hij moppert. 100 meter verderop……plets……. de auto zit vol verf!!! Ik moet stiekem lachen….. de man moppert….. ´disculpa ( sorrie)´ zeg ik…… hij zet me uit de taxi.....4 blokken van het huis van Sarah….. al rennend kom ik veilig aan.

Vanuit Sarah vertrekken we met de taxi naar vrienden Jorge en Juan. De taxi staat buiten al klaar met het zusje en nichtje van Paul. Wanneer ik in de vieze taxi spring zitten twee jonge meisjes, besmeurd onder de verf, te giechelen. Ze zijn al te pakken genomen toen ze stonden te wachten op de taxi. Bij Jorge aangekomen worden we verwelkomd met emmers waters en balonnen door een groep mannen. Daarna gaan ik en Sarah met Jorge naar achter om een emmer verf te maken. Het is poeder, vermengd met water. In onze handen krijgen we een handje verf, het lijkt net klei. Buiten wordt het een kliederboel. Iedereen wordt besmeerd. Hoofd, t-shirt, broek. Gewapend gaan we op pad naar het centrale plein in de stad. Onderweg worden balonnen naar ons gegooid. Gelukkig is het heerlijk weer. De zon schijnt. Ik heb me ingesmeerd met factor 50, oude kleren aan. Kom maar op!

Op het plein kijk ik mijn ogen uit. In het begin ben ik nog een beetje bang voor de verf etc. Maar de mensen zijn gelukkig aardig voor me. Ik word ‘rustig ingesmeerd’…… en wordt niet ‘bekogeld’……. De sfeer is goed. Er speelt een band typische Cajamarcaanse carnvalsmuziek, weina, salsa en merengue. De mannen en vrouwen springen in het rond. Ik word verschilende keren ten dans gevraagd door vrienden van Jorge, Juan en Paul. Zo dans ik de hele middag door! Wat een topsfeer!

Zondag:

Om 10 uur ’s ochtends sta ik voor het ouderlijk huis van Luz Marina. Pim en Luz lopen zoals ieder jaar met een groep van 40 mensen mee met de optocht. De kostuums worden aangetrokken, foto’s worden gemaakt en gaan met die banaan.

Ik loop met de groep mee naar het startpunt van de optocht. We trekken met een stoet, met veel muziek….de stad door. Voor Pim is de optocht meteen een reclamemiddel voor zijn ijszaken. Mensen herkennen hem en roepen ‘Holanda Holanda’. Ook ik ben een bezienswaardigheid. Met mijn lengte steek ik overal 2 koppen bovenuit.

Langs de weg zitten mensen al klaar voor de optocht die pas later gaat beginnen. Pim moet af en toe stoppen voor een foto. Hij is net Sinterklaas….. kinderen, maar ook volwassenen willen met hem op de foto.

Bij het startpunt aangekomen kijk ik mijn ogen uit. Wat een grote groep kleurige mensen. Schitterende kostuums zoals ik ze nog nooit gezien heb. Na een aantal foto’s gemaakt te hebben, loop ik helemaal terug naar de Plaza de Arma. Daar zijn 2 canadese ‘vrienden’ die ik ken van Huanchaco. Terwijl ik naar ons meetingpoint loop voor de ijszaak word ik door het publiek bekogeld met balonnen. Iedereen moet hard lachen. Ja…. Ook vandaag mag het water niet ontbreken!

Terwijl de optocht met loopgroepen voorbij trekt moeten Alexandra, Joel en ik opletten dat we niet bekogeld worden. Naast me staat een Peruaanse man met zijn kinderen…… ik leen zijn waterpistool en doe gezellig meeJ! Ik zal die Peruanen ook eens te pakken nemen! Na 2,5 uur gekeken te hebben in de gloeiende zon, begint het helaas kei hard te regenen. Het blauwe zeil wordt uitgedeeld. Pim en Luz komen in de stromende regen voorbij getrokken. Gelukkig kunnen ze nog lachen en dansen voor de jury. Ze kunnen namelijk vandaag een prijs winnen. Deze hebben ze overigens al 3 jaar op een rij gewonnen!

Maandag:

Sarah en Paul staan om 12 uur voor de deur. Ik pak mijn rugzak met drinken, snoepjes en mijn blauwe zeil mee. Vandaag is ’de grote’ optocht. Naast de loopgroepen zijn er nu ook praalwagens. De kind (6-12) en jeugd prinsessen (17-21)zijn ook van de partij. Aan de kant van de weg zijn tribunes gebouwd. Het is al super druk. Een plek vinden wordt dus moeilijk. We lopen met zijn 3-en door de massa heen.

PLETS!! We zijn nog geen 200 meter ver en daar hebben Sarah en ik al een emmer water over ons heen. Meteen daarna volgen de waterbalonnen en het waterpistool…..er wordt hard gelachen. Ik heb vandaag ontzettend last van mijn buik, dus vind het iets minder grappig. Ik wil niet nog natter worden, dus ik trek mijn blauwe zeil aan en zet mijn zonnebril op. Wanneer mensen je angstig zien kijken, ben je helemaal een mikpunt! Na een 10 minunten gelopen te hebben vinden we een plaatsje voor de uni. We hebben goed zicht en zijn niet makkelijk te bekogelen. Na 3,5 uur genoten te hebben van de kleurige, swingende optocht, met schitterende kostuums en wagens…. besluiten we te gaan.

De weg naar huis is voor mij iets beter te doen. Ik trek het zeil over mijn kop, mijn zonnebril op …. Undercover sluip ik door de stad. Sarah heeft minder geluk met haar blonde haren en blauwe ogen. Net voordat we thuis zijn krijgt ze haar laatste emmer over haar hoofd heen.